Stare Miasto w Warszawie

Warszawa – to wyjątkowe miasto. Jest jedynym miastem w Polsce, które najbardziej ucierpiało w czasie II Wojny Światowej. Ktoś mógłby pomyśleć, że nic się nie zachowało, ponieważ zniszczenia wojenne, zniszczyły i Stare Miasto. Ale pozostały zdjęcia oraz ludzka pamięć z których to czynników – wykonując wzorową rekonstrukcję – udało się przywrócić w 1980 roku świetność tego miejsca. Tym samym Stare Miasto zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. To wielki wyczyn tym bardziej, że po bombardowaniach ze Starego Miasta przecież nic nie zostało.

Kiedy powstało Stare Miasto?

Jego historia sięga czasów książąt mazowieckich. Stare Miasto, to najstarsza część Warszawy. W XIII wieku teren ten otaczał wał ziemny, który wiek później został zamieniony na mur obronny, otaczający dzisiejsze ścisłe centrum. Przyjmuje się, ze miasto założył książę mazowiecki Bolesław II. Uznał on, że to miejsce będzie miało korzystne położenie ze względu na istniejący wtedy szlak handlowy z Morza Czarnego, po Bałtyk. Powstała więc Warszawa w której zbudowano kilka budynków, w których to mieli zamieszkać bogaci kupcy. Z czasem miasto zaczęło się rozrastać i przyjmować wciąż nowych mieszkańców tym bardziej, że miało mur obronny, co w tamtych czasach było niebagatelną sprawą.

Szlak handlowy przyciągał wielu rzezimieszków, chcących się szybko dorobić, dlatego ochrona wtedy była priorytetowa. Wszystko zaczęło się od wytyczenia placu w kształcie prostokąta. Niełatwo sobie wyobrazić dzisiejszą Warszawę, jako mały placyk w prostokąt. Wokół tego prostokąta zamieszkało prawdopodobnie 40 najbogatszych kupców, którzy zbudowali drewniane domy jedno, lub dwukondygnacyjne. Te domy w czasie późniejszym zostały przebudowane na murowane, ze względu na pożary, które często wybuchały i przynosiły duże straty owym kupcom. Z czasem wydano zakaz budowy domów z drewna w obrębie ścisłego centrum.

Rządy w Starym Mieście

Niedługo po rozbudowie głównej części miasta, zbudowano kościół św. Jana – jest to dzisiejsza katedra. Oczywiście w samym Rynku Głównym mieszkał wówczas wójt, który rządził wszystkimi jego mieszkańcami – najpierw samodzielnie (władza dziedziczona), a w późniejszym czasie wraz z Radą Miejską. Z początku XV wieku, książę warszawski Janusz I Starszy, uznał Warszawę za swoją siedzibę i wtedy to samo miasto znacznie się rozrosło. Wzmocniono mury, zbudowano baszty, oraz fosę, a liczba mieszkańców wzrosła z kilkudziesięciu, do kilku tysięcy i wciąż rosła. Kupcy poczuli się bezpiecznie, ponieważ książę Janusz miał dość dużo własnych wojów, broniących miasta przed potencjalnymi rzezimieszkami.

Za czasów Zygmunta III Wazy, stolicę Polski przeniesiono z Krakowa, właśnie do Warszawy i wtedy zaczął się prawdziwy rozwój miasta. Zbudowano wodociągi – wprawdzie drewniane, ale samo miasto zyskało dostęp do w miarę czystej wody pitnej, co było dużym osiągnięciem jak na tamte czasy. Do dziś w rynku stoi pomnik Zygmunta, który jakby zastanawiał się, co by tu jeszcze w Warszawie unowocześnić.

 

Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis!

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.


*